mustafabayhan10

  An Gelir               An gelir, tefekkür denizine çivileme dalarsınız. Yüzmeyi bilmediğini unutarak.             Herkese, her olaya bir sözünüz vardır. Kim ve ne olduğunu ne dediğini dinlemeden.             Ormanın kralı gibi davranırsınız insanlara, doğaya. Acizliğini fark etmeyerek.             Nefes aldığın her anda yaptığın onlarca hatalara bakmadan, başkalarının zaaflarını sayar, muhakeme edersin. İzin alıp sormadan.             Her gün yeni bir yolculuğa çıkarsın. Maksadını belirlemeden, menzilini seçmeden. Her şeyden önemlisi dost edinmeden.             Herkese emirler yağdırırsınız. Doğruları ve yanlışlarının şeceresini tutarsınız, izinleri olmadan.             Gönüller kırarsınız, gönül yapmadan. Söz verir, sözünüzde durmazsınız, vaatte bulunur, vaadinde durmazsınız, unutarak.             Gölgenizle hasbihal eder, dert yanar ve kavga edersiniz. An gelir, gölgenizin kaybolacağını düşünmeden.             Hayaller kurarsınız, hayallerinize bile kimseyi dahi

  Elbette Dokunuruz “Gözlerinizi kapatın, yavaşça gelin, ağaca dokunun, sevin onu” sözleri geliverdi aklıma. Hayal ettim o anları. Ağaca dokunmamız, gülüşmeler, birbirimize yaptığımız şakalar.   Bu sözleri yıllar önce açık havada yapılan bir derste söylemişti Hocamız. Her ne zaman bir ağacın altında otursam bu sözler gelir aklıma. Yaptıklarımız karşısında yüzümde bir gülümseme belirir.   İnsanoğlu kendisine söylenen sözü tam olarak kavrayamadığını çıkarırım hep bu hatıramdan. Biz de bu söz karşısında güldük, dalga geçmeye yöneldik. Fakat  iyi niyetinden olsa gerek; Hocamızdan herhangi bir olumsuz bir tepki  görmedik.         Yıllar sonra dokunduğumuz o ağacı ziyarete gittiğimde,  dokunula dokunula, dokunulmazlık makamına ulaştığını gördüm. Kurumuştu.     Yaşadığımız şu salgın günlerinde fark ettim ki insanın insanla, kendisiyle ve çevresiyle ilişkilerinde dokunmanın büyülü bir yanı varmış. Dokunarak insan duygularını kolayca hissede biliyor, anlayıp, anlata biliyormuş. İletebiliyormu

  Çalmayın Kapımı Çalmayın kapımı artık! Azıcık ta olsa beni bana bırakın!             Her ne hikmetse gülümseseler küfrettiler gibi anlıyorum. Var bugün bende bir şeylerde, ne olduğunu bende bilmiyorum. Aslında bende bir şey olmadığı günü hiç görmediniz. Boş değilim ben boşş. Teneke bağlasanız tıngırdatmam onu ben. Aramayın beni! Çalmayın kapımı!             Bu sinir benden sıkılıp, terk edinceye kadar, guguklu saat, saatin beş olduğunu söyleyesiye kadar kimse bana dokunmasın. Kırarım kalbinizi hiç istemesem de. Gelemezsiniz odama hem. Gelseniz de bensizliğimde boğulup gidersiniz. Her zaman böyle olmaz sadece bugün yalnız bırakın. Yaparsanız hem haksızlık etmiş olursunuz. Kalbiniz kırılır, üzülürsünüz. Sizi tekrar tekrar uyarıyorum. Yüksek gerilim hattı gibiyim bugün ben. Sağımdan, solumdan herhangi bir cephe hattımdan geçmeyin çarpılırsınız. Yanıma yaklaşırsanız, ne kadar savunmasız, çocuksu olduğumu anlarsınız hemen.             Mazeret bulmak için söylemiyorum. Sinirli gibi

    HAYAL GÜCÜNÜ EĞİTMEK           “Edebiyat hayal gücünün diliyle konuşur, edebiyat çalışmalarınınsa hayal gücünü eğitmesi ve geliştirmesi gerekir.”                                                       Northop Frye           Biz “hayal bunlar”, “hayalleri bırak! Sen gerçek hayata dön” gibi hayal kurmanın kötü olduğunu belirten cümlelerle büyüdük. İstisnalar olsa da hayal kurmaya çalıştıkça engellenen bir eğitim sisteminin ürünleriyiz biz. Yıllar sonra olsa da aslında hayal kurmanın o kadar da kötü bir şey olmadığını öğrendik. Sanat ve edebiyat gibi alanlarda başarılı olmanın temeli hayal kurmaktır.   Bu günlerde edebiyat eleştiri kitapları okumaya merak sardım. En son bitirdiğim kitap Kanadalı Edebiyat Eleştirmeni Northrop FRYE’in “ Hayal Gücünü Eğitmek Kitabı” oldu. Kuram, eleştiri tarzı kitaplar okumak çoğunlukla sıkıcı gelir insana. Okuduğum bu kitap, çevirinden mi yoksa editörün maharetinden mi, okuması oldukça zevkli ve öğreticiydi. Çeviri kitaplar genellikle anlaşıl