mustafabayhan10

  Atilla’nın   Atını Çalan Çocuk                İvan Replia                     Kuyu Şehir             İnsanın içine düştüğü çaresizliği ile mücadelesini, çevresiyle iletişimini, enfes benzetmeler ile anlatan, hemen başlayıp bitirecek kadar kısa, hayal ile gerçek arasında geçen, evlerimiz den çıkamadığımız bu günlerde okunacak bir kitap.  İspanyol yazar İvan Replia'nın "Atilla'nın Atını Çalan Çocuk" romanı bu hafta sonu okuduğum kitaplardan biriydi.              Romanda, i simlerini bilemediğimiz  “Büyük” ve “Küçük” iki kardeşin içinden çıkamadıkları bir kuyuya düşmesiyle başlıyor hikâye. İçinde bir insanın hayatını idame ettirecek hiçbir şeyin olmadığı, derin bir kuyu ve bu kuyudan kurtulma mücadelesine şahitlik ediyor okuyucu.             “Düşünde, kuyu şehir kadar büyüktür” Büyük ve Küçük kardeş için. Onlar için “Gün, rutin korku ve ümit dalgası içinde geçer”             İ nsanoğlunun çaresizlik karşısında vermiş olduğu mücadeleyi, destansı bir dille anl

  Elbette Dokunuruz “Gözlerinizi kapatın, yavaşça gelin, ağaca dokunun, sevin onu” sözleri geliverdi aklıma. Hayal ettim o anları. Ağaca dokunmamız, gülüşmeler, birbirimize yaptığımız şakalar.   Bu sözleri yıllar önce açık havada yapılan bir derste söylemişti Hocamız. Her ne zaman bir ağacın altında otursam bu sözler gelir aklıma. Yaptıklarımız karşısında yüzümde bir gülümseme belirir.   İnsanoğlu kendisine söylenen sözü tam olarak kavrayamadığını çıkarırım hep bu hatıramdan. Biz de bu söz karşısında güldük, dalga geçmeye yöneldik. Fakat  iyi niyetinden olsa gerek; Hocamızdan herhangi bir olumsuz bir tepki  görmedik.         Yıllar sonra dokunduğumuz o ağacı ziyarete gittiğimde,  dokunula dokunula, dokunulmazlık makamına ulaştığını gördüm. Kurumuştu.     Yaşadığımız şu salgın günlerinde fark ettim ki insanın insanla, kendisiyle ve çevresiyle ilişkilerinde dokunmanın büyülü bir yanı varmış. Dokunarak insan duygularını kolayca hissede biliyor, anlayıp, anlata biliyormuş. İletebiliyormu