Vicdan Neye Lazım
Vicdan Neye Lazım Bir yaz günü, öğlen vakti, çocukluğumum büyük bir kısmını geçirdiğim şehrin, tarihi sokaklarında geziyorum. Çocuklarım ve ben. Heyecanla anlatıyorum onlara, gezdiğimiz sokaklarda geçen anılarımı. Attığım her adım, yeni bir hatıraya götürüyor beni. Her adımım, daha da yaklaştırıyor çocukluğumun kurak topraklarına. Sokaklar, binalar aynı, sadece insanlar değişmiş. Tanıdık bir yüz kalmamış sokaklarda. Gayemiz, yolda olmak. Adımlarımız bizi istemeden Eski Cami’nin yanındaki sokak köftecisine götürüyor. Köfteci, bir tezgâh ve iki masa ve çevrelerindeki taburelerden oluşuyor. Köfteci mangalını daha yeni yakıyor, ilk müşteri biz olmalıyız. Köftelerimizi, yaşlı bir amca getirdi. “Afiyet olsun” deyip yanımıza ilişiverdi. “Nasılsın Evladım” sözü; anılarımın kuytu odalarından bir kapı açtı. Gönülden gelen, aşina olduğum bir sesti. Geçmişe gittim. Pansiyona kaldığım günlere. Tanımıştım. Köfteci, altı yılımın geçtiği pansiyonumuzun her şeyi Kemal Amca’ydı. Ne zaman uyudu